Dankzij het eeuwenoude spreekwoord weten we allemaal dat angst géén goede raadgever is. Deze voor de hand liggende gedachte is voor sommigen echter moeilijk te verstaan.
Ik wil graag schrijven over iets dat ik een ruim aantal jaren geleden eens van iemand gehoord heb. Ze was naar een genezingssamenkomst geweest en had daar gezien hoe er na gebed een been langer was geworden. Ze vertelde dat ze dit als héél eng had ervaren. Ze kon niet geloven dat dit wonder van God kwam omdat ze er dan niet bang voor zou zijn geweest.
Vaker heb ik gehoord dat iemand “tongentaal” eng vond klinken, hieraan is meer dat eens de conclusie verbonden dat het spreken in tongen zoals dat in de Pinkster- en Charismatische kerken zo vertrouwd is dus wel demonisch moet zijn.
Ten derde: Wat ik iemand recentelijk hoorde zeggen is dat ze eens in een Pinksterkerk was en dat iedereen stond te springen en te klappen en ze daar een slecht gevoel bij had. Ze vond het eng, met de connotatie dat het een of andere sektarische dwaling was.
In dit artikel ga ik niet in op de vraag of genezing of tongentaal of springen en klappen Bijbels is of niet. Over genezing heb ik eerder geschreven en verwijs ik je graag naar door. Over de andere onderwerpen is genoeg geschreven en het gaat voorbij aan het doel van dit artikel.
Waar ik het over wil hebben is het feit dat veel mensen, zoals in mijn voorbeeld, emoties gebruiken als hun raadgever. En dan voornamelijk het feit dat zij iets eng vinden gebruiken als argument dat het dus ook niet juist is.
Waarom vinden we dingen eng?
Er zijn vele dingen die angst bij ons kunnen oproepen. Hier hebben we allemaal genoeg ervaring mee. Gevaar, spanning, het onbekende.
Hoe maken we onderscheid tussen de angst die we voelen omdat iets nieuw en onbekend is en wanneer iets echt gevaarlijk is? De emotie is exact hetzelfde!
Het heeft heel erg te maken met de context waar je zelf in staat. Ben je gewend aan mensen die in tongen spreken, dan zal je het waarschijnlijk meestal niet eng vinden. Terwijl als je het nooit heb meegemaakt het spannend is. Als je aan die emotie direct een negatief oordeel plakt als “het is slecht,” dan ben je naar mijn mening niet eerlijk tegenover jezelf. Het is namelijk een typisch voorbeeld van een ander eeuwenoud spreekwoord: “Wat de boer niet kent, dat vreet hij niet!”
Zeg ik daarmee dat angst geen goede functie kan hebben? Natuurlijk niet! Kan het ons niet waarschuwen voor gevaar? Jawel! Maar meer dan dat is het niet, een waarschuwing.
Of de waarschuwing correct is of niet kan je niet toetsen aan je emoties.
Je emoties zijn namelijk erg veranderlijk, vandaag kan je je ergens goed bij voelen maar morgen juist slecht. Ook is waar ik mij bang of ongemakkelijk bij voel niet altijd hetzelfde als waar iemand anders bang van wordt. Waarom zou mijn gevoel een bron van objectieve waarheid zijn als ik bang ben voor bijvoorbeeld tongentaal (of genezing) maar het feit dat die ander zich opgebouwd voelt, en gesterkt in zijn geloof in de Heere Jezus Christus door ditzelfde spreken in tongen niet?
Ikzelf sta op dit moment veel meer in een context waar het normaal is om te dansen tijdens de aanbidding in de kerk, spreken in talen en genezing komen veel voor in mijn omgeving. Zoals ik in andere artikelen heb geschreven geloof ik dat God altijd wil genezen en we daarom het recht hebben om tegen ziekte te vechten. Soms kom ik in kerken waar dit niet normaal is; mensen dansen niet, ze spreken niet in nieuwe tongen en ze proclameren geen genezing. In plaats daarvan wordt er gebeden op een manier alsof de ziekte Gods wil zou zijn. Kun je je voorstellen dat dit voor mij een ongemakkelijk gevoel oplevert. Nogmaals: we moeten ons niet laten leiden door ons gevoel! Maar het gevoel dat ik krijg als de hele kerk blijft zitten of stijf blijft staan is dat ze niet genoeg van God houden om voor hem in beweging te komen en dat men alleen in de kerk komt om een show te kijken. En als men niet voor genezing bidt VOELT dat voor mij alsof men geen interesse heeft in het welzijn van mensen, maar enkel opzoek is naar dode religie om hun ziel bezig te houden.
Sterker nog, de vrouw die mij vertelde over dat slechte gevoel in die Pinksterkerk gaat naar een kerk waarvan ik een heel slecht gevoel krijg. Van sommige van de ideeën die daar gepreekt worden krijg ik gewoon letterlijk jeuk!
Maar het zou oneerlijk zijn van mij om hun ideeën af te wijzen op basis van een beetje jeuk. Ik geloof dat het Woord van God het laatste woord heeft en dat onze ervaringen, emoties, gedachtes en handelen getoetst moeten worden aan het Woord. Onze interpretatie van het woord hoeft niet aangepast te worden aan onze ervaring.
Angst voor God
Als de hierboven beschreven redenatie juist zou zijn zou dat betekenen dat gelovigen nooit negatieve gevoelens (angst, onzekerheid, ongemak &c.) zouden moeten voelen bij de manifestatie van Gods Glorie. Vanuit de Bijbel zouden we moeten zien dat Gods aanwezigheid, de kracht van de Heilige Geest of aanwezigheid van zijn wonderen en engelen er nooit toe leidt dat (gelovige) mensen bang zijn.
Ik geef graag enkele voorbeelden uit de Bijbel. De genoemde voorbeelden zijn bedoeld ter illustratie en niet bedoelt als uitputtende lijst, let erop zelf ook de tekstuele context van deze verzen te bestuderen:
De berg Sinaï (Exodus 20:18-21):
En heel het volk was getuige van de donderslagen, de bliksems, het bazuingeschal en de rokende berg. Toen het volk dit zag, sidderden zij en bleven op een afstand staan.
Zij zeiden tegen Mozes: Spreekt ú met ons, dan zullen wij luisteren, maar laat God niet met ons spreken, anders sterven wij.
Mozes zei tegen het volk: Wees niet bevreesd, want God is gekomen om u op de proef te stellen en opdat de vreze voor Hem u voor ogen staat, opdat u niet zondigt.
Het volk bleef op een afstand staan, maar Mozes naderde tot de donkere wolk, waar God was.
In dit hoofdstuk heeft God net met een hoorbare stem tot het volk gesproken. Hij heeft hun de 10 geboden geleerd. Het volk schrikt hier zo van dat ze bang zijn dat ze dood gaan en daarom een persoonlijke relatie met God afwijzen. De manifestatie van Gods aanwezigheid is zo heftig dat men doodsbang is. Maar niemand vraagt zich hier af of het niet de duivel is, nee voor Israël is het duidelijk dat God komt met een angstaanjagende macht. Waarom denken we dat God veranderd is?
De Engel tegen de herders (Lukas 2:8-12):
En er waren herders in diezelfde streek, die zich ophielden in het open veld en 's nachts de wacht hielden over hun kudde.
En zie, een engel van de Heere stond bij hen en de heerlijkheid van de Heere omscheen hen en zij werden zeer bevreesd.
En de engel zei tegen hen: Wees niet bevreesd, want zie, ik verkondig u grote blijdschap, die voor heel het volk wezen zal,
namelijk dat heden voor u in de stad van David de Zaligmaker geboren is; Hij is Christus, de Heere.
En dit zal voor u het teken zijn: u zult het Kindje vinden in doeken gewikkeld en liggend in de kribbe.
De Heerlijkheid van de Heere veroorzaakt angst bij de herders, in zoverre dat de engel ze eerst moest kalmeren door te zeggen “wees niet bang!” Toch is er geen enkele melding dat de herders denken dat dit niet van God komt omdat ze bang zijn. Waarom denken we dat God veranderd is?
Jezus loopt op water (Markus 6:47-52):
En toen het avond was geworden, was het schip midden op de zee en Hijzelf was alleen op het land.
En Hij zag dat zij veel moeite moesten doen om het schip vooruit te krijgen, want zij hadden de wind tegen; en omstreeks de vierde nachtwake kwam Hij, lopend op de zee, naar hen toe en wilde hun voorbijgaan.
En toen zij Hem zagen lopen op de zee, dachten zij dat het een spook was en schreeuwden luid,
want allen zagen Hem en raakten in verwarring; en meteen sprak Hij met hen en zei tegen hen: Heb goede moed, Ik ben het; wees niet bevreesd.
En Hij klom bij hen in het schip en de wind ging liggen; en zij waren innerlijk volkomen buiten zichzelf en zij verwonderden zich,
want zij hadden bij het wonder van de broden niets begrepen, omdat hun hart verhard was.
Hier doet Jezus een wonder waarvan de discipelen compleet in de war raken. Ze denken dat Jezus een spook is! Als dat geen angst is!! Deze angst was onterecht en had volgens Markus verbonden aan het feit dat ze Jezus Zijn wonderen niet begrepen. Als zelfs de discipelen bang zijn voor een wonder van Jezus, zou onze angst dan misschien niet ook kunnen voortkomen uit onbegrip?
En zegt Jezus misschien niet tegen ons allen: “heb goede moed, Ik ben het, wees niet bevreesd.” Begrijpen wij de wonderen van Jezus misschien niet omdat we zijn eerdere wonderen niet begrepen hebben? De wonderen van Jezus waren beangstigend voor de discipelen, waarom denken we dat God veranderd is?
Jezus is opgestaan (Markus 16:6-8):
Maar hij zei tegen hen: Wees niet ontdaan. U zoekt Jezus de Nazarener, de Gekruisigde. Hij is opgewekt! Hij is hier niet; zie de plaats waar ze Hem gelegd hadden.
Maar ga heen, zeg tegen Zijn discipelen, en Petrus, dat Hij u voorgaat naar Galilea; daar zult u Hem zien, zoals Hij u gezegd heeft.
En zij gingen haastig naar buiten en vluchtten bij het graf vandaan, want beving en ontsteltenis had hen aangegrepen; en zij zeiden tegen niemand iets, want zij waren bevreesd.
Toen de discipelen net het goede nieuws van de opstanding hadden gehoord was hun eerste en meest logische gevoel angst. Was de opstanding niet van God omdat het angst veroorzaakte bij de discipelen? Dat zou belachelijk zijn. Waarom is het dan niet belachelijk om te denken dat een genezing of gave van de Geest niet van God komt omdat het ons een bang gevoel geeft? Waarom denken we dat God veranderd is?
Johannes valt als dood neer (Openbaring 1:17-18):
En toen ik Hem zag, viel ik als dood aan Zijn voeten, en Hij legde Zijn rechterhand op mij en zei tegen mij: Wees niet bevreesd, Ik ben de Eerste en de Laatste,
en de Levende, en Ik ben dood geweest en zie, Ik ben levend tot in alle eeuwigheid. Amen. En Ik heb de sleutels van het rijk van de dood en van de dood zelf.
Johannes ziet Jezus en valt neer van angst. Dat dit van angst is blijkt uit het feit dat Jezus hem vertelt dat hij niet bang hoeft te zijn. De verschijning van Jezus heeft dus iets beangstigends. Maar we hoeven niet bang voor heb te zijn.
Maar het is duidelijk dat niemand dacht dat het feit dat Johannes hier angst voelde betekende dat dit niet de echte Jezus was. Was dit wel het geval geweest, dan hadden we het boek Openbaring niet in onze Bijbel gehad! Waarom denken we dat God veranderd is?
Tot slot:
Vanuit de Bijbel geeft genoeg voorbeelden om te concluderen dat je je niet moet laten leiden door angst. Er zijn cruciale momenten geweest waar dit grote gevolgen zou hebben gehad.
Wat als de Israëlieten niet hadden geluisterd naar angst? Hadden ze dan misschien een persoonlijk verbond gehad in plaats van via middelaren? Of wat dacht je van het kerstverhaal zonder herders? Of de discipelen, als zij hadden geloofd dat hun angst rondom de opstanding of sommige wonderen bewees dat die dingen slecht waren, dan hadden wij het Nieuwe Testament nooit gehad. Nee, deze angst die ze in het begin hadden, was angst voor het onbekende. Toen ze de Opgestane Heer eenmaal ontmoet hadden en Zijn Geest hadden ontvangen gingen zij de hele wereld door!
Jezus Christus is gisteren en heden Dezelfde en tot in eeuwigheid! (Hebreeën 13:8)
Onze angst voor de dingen van de Geest kan alleen verdwijnen door een ontmoeting met Hem en vervult worden door de Geest van de belofte. Het heeft niets te maken met de mate van correctheid van een bepaald gebruik. En zoals bij de discipelen de angst het gevolg was van onbegrip en een verhard hart (mark 6:52) kan dit bij ons ook zo zijn. Beangstigt een wonder echt omdat God je wil laten merken dat het gevaarlijk is of heb je misschien een verhard hart? Waar in de Bijbel zien we dat God angst zaait om Zijn punt duidelijk te maken. Ik dacht dat we daar de Heilige Geest voor hadden... (1Joh 2:27)
Al met al is angst in dit geval dus waarlijk “een slechte raadgever”!
Ik wil graag schrijven over iets dat ik een ruim aantal jaren geleden eens van iemand gehoord heb. Ze was naar een genezingssamenkomst geweest en had daar gezien hoe er na gebed een been langer was geworden. Ze vertelde dat ze dit als héél eng had ervaren. Ze kon niet geloven dat dit wonder van God kwam omdat ze er dan niet bang voor zou zijn geweest.
Vaker heb ik gehoord dat iemand “tongentaal” eng vond klinken, hieraan is meer dat eens de conclusie verbonden dat het spreken in tongen zoals dat in de Pinkster- en Charismatische kerken zo vertrouwd is dus wel demonisch moet zijn.
Ten derde: Wat ik iemand recentelijk hoorde zeggen is dat ze eens in een Pinksterkerk was en dat iedereen stond te springen en te klappen en ze daar een slecht gevoel bij had. Ze vond het eng, met de connotatie dat het een of andere sektarische dwaling was.
In dit artikel ga ik niet in op de vraag of genezing of tongentaal of springen en klappen Bijbels is of niet. Over genezing heb ik eerder geschreven en verwijs ik je graag naar door. Over de andere onderwerpen is genoeg geschreven en het gaat voorbij aan het doel van dit artikel.
Waar ik het over wil hebben is het feit dat veel mensen, zoals in mijn voorbeeld, emoties gebruiken als hun raadgever. En dan voornamelijk het feit dat zij iets eng vinden gebruiken als argument dat het dus ook niet juist is.
Waarom vinden we dingen eng?
Er zijn vele dingen die angst bij ons kunnen oproepen. Hier hebben we allemaal genoeg ervaring mee. Gevaar, spanning, het onbekende.
Hoe maken we onderscheid tussen de angst die we voelen omdat iets nieuw en onbekend is en wanneer iets echt gevaarlijk is? De emotie is exact hetzelfde!
Het heeft heel erg te maken met de context waar je zelf in staat. Ben je gewend aan mensen die in tongen spreken, dan zal je het waarschijnlijk meestal niet eng vinden. Terwijl als je het nooit heb meegemaakt het spannend is. Als je aan die emotie direct een negatief oordeel plakt als “het is slecht,” dan ben je naar mijn mening niet eerlijk tegenover jezelf. Het is namelijk een typisch voorbeeld van een ander eeuwenoud spreekwoord: “Wat de boer niet kent, dat vreet hij niet!”
Zeg ik daarmee dat angst geen goede functie kan hebben? Natuurlijk niet! Kan het ons niet waarschuwen voor gevaar? Jawel! Maar meer dan dat is het niet, een waarschuwing.
Of de waarschuwing correct is of niet kan je niet toetsen aan je emoties.
Je emoties zijn namelijk erg veranderlijk, vandaag kan je je ergens goed bij voelen maar morgen juist slecht. Ook is waar ik mij bang of ongemakkelijk bij voel niet altijd hetzelfde als waar iemand anders bang van wordt. Waarom zou mijn gevoel een bron van objectieve waarheid zijn als ik bang ben voor bijvoorbeeld tongentaal (of genezing) maar het feit dat die ander zich opgebouwd voelt, en gesterkt in zijn geloof in de Heere Jezus Christus door ditzelfde spreken in tongen niet?
Ikzelf sta op dit moment veel meer in een context waar het normaal is om te dansen tijdens de aanbidding in de kerk, spreken in talen en genezing komen veel voor in mijn omgeving. Zoals ik in andere artikelen heb geschreven geloof ik dat God altijd wil genezen en we daarom het recht hebben om tegen ziekte te vechten. Soms kom ik in kerken waar dit niet normaal is; mensen dansen niet, ze spreken niet in nieuwe tongen en ze proclameren geen genezing. In plaats daarvan wordt er gebeden op een manier alsof de ziekte Gods wil zou zijn. Kun je je voorstellen dat dit voor mij een ongemakkelijk gevoel oplevert. Nogmaals: we moeten ons niet laten leiden door ons gevoel! Maar het gevoel dat ik krijg als de hele kerk blijft zitten of stijf blijft staan is dat ze niet genoeg van God houden om voor hem in beweging te komen en dat men alleen in de kerk komt om een show te kijken. En als men niet voor genezing bidt VOELT dat voor mij alsof men geen interesse heeft in het welzijn van mensen, maar enkel opzoek is naar dode religie om hun ziel bezig te houden.
Sterker nog, de vrouw die mij vertelde over dat slechte gevoel in die Pinksterkerk gaat naar een kerk waarvan ik een heel slecht gevoel krijg. Van sommige van de ideeën die daar gepreekt worden krijg ik gewoon letterlijk jeuk!
Maar het zou oneerlijk zijn van mij om hun ideeën af te wijzen op basis van een beetje jeuk. Ik geloof dat het Woord van God het laatste woord heeft en dat onze ervaringen, emoties, gedachtes en handelen getoetst moeten worden aan het Woord. Onze interpretatie van het woord hoeft niet aangepast te worden aan onze ervaring.
Angst voor God
Als de hierboven beschreven redenatie juist zou zijn zou dat betekenen dat gelovigen nooit negatieve gevoelens (angst, onzekerheid, ongemak &c.) zouden moeten voelen bij de manifestatie van Gods Glorie. Vanuit de Bijbel zouden we moeten zien dat Gods aanwezigheid, de kracht van de Heilige Geest of aanwezigheid van zijn wonderen en engelen er nooit toe leidt dat (gelovige) mensen bang zijn.
Ik geef graag enkele voorbeelden uit de Bijbel. De genoemde voorbeelden zijn bedoeld ter illustratie en niet bedoelt als uitputtende lijst, let erop zelf ook de tekstuele context van deze verzen te bestuderen:
De berg Sinaï (Exodus 20:18-21):
En heel het volk was getuige van de donderslagen, de bliksems, het bazuingeschal en de rokende berg. Toen het volk dit zag, sidderden zij en bleven op een afstand staan.
Zij zeiden tegen Mozes: Spreekt ú met ons, dan zullen wij luisteren, maar laat God niet met ons spreken, anders sterven wij.
Mozes zei tegen het volk: Wees niet bevreesd, want God is gekomen om u op de proef te stellen en opdat de vreze voor Hem u voor ogen staat, opdat u niet zondigt.
Het volk bleef op een afstand staan, maar Mozes naderde tot de donkere wolk, waar God was.
In dit hoofdstuk heeft God net met een hoorbare stem tot het volk gesproken. Hij heeft hun de 10 geboden geleerd. Het volk schrikt hier zo van dat ze bang zijn dat ze dood gaan en daarom een persoonlijke relatie met God afwijzen. De manifestatie van Gods aanwezigheid is zo heftig dat men doodsbang is. Maar niemand vraagt zich hier af of het niet de duivel is, nee voor Israël is het duidelijk dat God komt met een angstaanjagende macht. Waarom denken we dat God veranderd is?
De Engel tegen de herders (Lukas 2:8-12):
En er waren herders in diezelfde streek, die zich ophielden in het open veld en 's nachts de wacht hielden over hun kudde.
En zie, een engel van de Heere stond bij hen en de heerlijkheid van de Heere omscheen hen en zij werden zeer bevreesd.
En de engel zei tegen hen: Wees niet bevreesd, want zie, ik verkondig u grote blijdschap, die voor heel het volk wezen zal,
namelijk dat heden voor u in de stad van David de Zaligmaker geboren is; Hij is Christus, de Heere.
En dit zal voor u het teken zijn: u zult het Kindje vinden in doeken gewikkeld en liggend in de kribbe.
De Heerlijkheid van de Heere veroorzaakt angst bij de herders, in zoverre dat de engel ze eerst moest kalmeren door te zeggen “wees niet bang!” Toch is er geen enkele melding dat de herders denken dat dit niet van God komt omdat ze bang zijn. Waarom denken we dat God veranderd is?
Jezus loopt op water (Markus 6:47-52):
En toen het avond was geworden, was het schip midden op de zee en Hijzelf was alleen op het land.
En Hij zag dat zij veel moeite moesten doen om het schip vooruit te krijgen, want zij hadden de wind tegen; en omstreeks de vierde nachtwake kwam Hij, lopend op de zee, naar hen toe en wilde hun voorbijgaan.
En toen zij Hem zagen lopen op de zee, dachten zij dat het een spook was en schreeuwden luid,
want allen zagen Hem en raakten in verwarring; en meteen sprak Hij met hen en zei tegen hen: Heb goede moed, Ik ben het; wees niet bevreesd.
En Hij klom bij hen in het schip en de wind ging liggen; en zij waren innerlijk volkomen buiten zichzelf en zij verwonderden zich,
want zij hadden bij het wonder van de broden niets begrepen, omdat hun hart verhard was.
Hier doet Jezus een wonder waarvan de discipelen compleet in de war raken. Ze denken dat Jezus een spook is! Als dat geen angst is!! Deze angst was onterecht en had volgens Markus verbonden aan het feit dat ze Jezus Zijn wonderen niet begrepen. Als zelfs de discipelen bang zijn voor een wonder van Jezus, zou onze angst dan misschien niet ook kunnen voortkomen uit onbegrip?
En zegt Jezus misschien niet tegen ons allen: “heb goede moed, Ik ben het, wees niet bevreesd.” Begrijpen wij de wonderen van Jezus misschien niet omdat we zijn eerdere wonderen niet begrepen hebben? De wonderen van Jezus waren beangstigend voor de discipelen, waarom denken we dat God veranderd is?
Jezus is opgestaan (Markus 16:6-8):
Maar hij zei tegen hen: Wees niet ontdaan. U zoekt Jezus de Nazarener, de Gekruisigde. Hij is opgewekt! Hij is hier niet; zie de plaats waar ze Hem gelegd hadden.
Maar ga heen, zeg tegen Zijn discipelen, en Petrus, dat Hij u voorgaat naar Galilea; daar zult u Hem zien, zoals Hij u gezegd heeft.
En zij gingen haastig naar buiten en vluchtten bij het graf vandaan, want beving en ontsteltenis had hen aangegrepen; en zij zeiden tegen niemand iets, want zij waren bevreesd.
Toen de discipelen net het goede nieuws van de opstanding hadden gehoord was hun eerste en meest logische gevoel angst. Was de opstanding niet van God omdat het angst veroorzaakte bij de discipelen? Dat zou belachelijk zijn. Waarom is het dan niet belachelijk om te denken dat een genezing of gave van de Geest niet van God komt omdat het ons een bang gevoel geeft? Waarom denken we dat God veranderd is?
Johannes valt als dood neer (Openbaring 1:17-18):
En toen ik Hem zag, viel ik als dood aan Zijn voeten, en Hij legde Zijn rechterhand op mij en zei tegen mij: Wees niet bevreesd, Ik ben de Eerste en de Laatste,
en de Levende, en Ik ben dood geweest en zie, Ik ben levend tot in alle eeuwigheid. Amen. En Ik heb de sleutels van het rijk van de dood en van de dood zelf.
Johannes ziet Jezus en valt neer van angst. Dat dit van angst is blijkt uit het feit dat Jezus hem vertelt dat hij niet bang hoeft te zijn. De verschijning van Jezus heeft dus iets beangstigends. Maar we hoeven niet bang voor heb te zijn.
Maar het is duidelijk dat niemand dacht dat het feit dat Johannes hier angst voelde betekende dat dit niet de echte Jezus was. Was dit wel het geval geweest, dan hadden we het boek Openbaring niet in onze Bijbel gehad! Waarom denken we dat God veranderd is?
Tot slot:
Vanuit de Bijbel geeft genoeg voorbeelden om te concluderen dat je je niet moet laten leiden door angst. Er zijn cruciale momenten geweest waar dit grote gevolgen zou hebben gehad.
Wat als de Israëlieten niet hadden geluisterd naar angst? Hadden ze dan misschien een persoonlijk verbond gehad in plaats van via middelaren? Of wat dacht je van het kerstverhaal zonder herders? Of de discipelen, als zij hadden geloofd dat hun angst rondom de opstanding of sommige wonderen bewees dat die dingen slecht waren, dan hadden wij het Nieuwe Testament nooit gehad. Nee, deze angst die ze in het begin hadden, was angst voor het onbekende. Toen ze de Opgestane Heer eenmaal ontmoet hadden en Zijn Geest hadden ontvangen gingen zij de hele wereld door!
Jezus Christus is gisteren en heden Dezelfde en tot in eeuwigheid! (Hebreeën 13:8)
Onze angst voor de dingen van de Geest kan alleen verdwijnen door een ontmoeting met Hem en vervult worden door de Geest van de belofte. Het heeft niets te maken met de mate van correctheid van een bepaald gebruik. En zoals bij de discipelen de angst het gevolg was van onbegrip en een verhard hart (mark 6:52) kan dit bij ons ook zo zijn. Beangstigt een wonder echt omdat God je wil laten merken dat het gevaarlijk is of heb je misschien een verhard hart? Waar in de Bijbel zien we dat God angst zaait om Zijn punt duidelijk te maken. Ik dacht dat we daar de Heilige Geest voor hadden... (1Joh 2:27)
Al met al is angst in dit geval dus waarlijk “een slechte raadgever”!
